Vandaag staat een korte, maar interessante rit op het programma.
We gaan naar The Burren en naar de Cliffs of Moher.
Deze staan in alle vakantieliteratuur aangeschreven als een ‘must’ en daar geven we dan ook gehoor aan.
Bovendien….is het niet zo’n lange rit en kunnen we vanmiddag het stadje Galway zelf aan doen.
Daar is traditioneel ook altijd markt op zaterdag.
Na de welbekende douche en het evenzo bekende ontbijt stappen we in de auto en gaan richting Cliffs.
TT (TomTom) heeft de opdracht inmiddels verwerkt en leidt ons weer over de Ierse wegen.
Die overigens steeds smaller en smaller worden.
Dat gaat nog leuk worden vandaag.
Want niet alleen wij rijden over deze smaller wordende wegen.
Voor ons rijden een aantal bussen en al naar de dag zal vorderen, zullen we die uiteraard ook gaan tegen komen.
Dat wordt stuurmanskunst.
Rijdend richting Cliffs en Burren – die we overigens al zullen tegen komen voordat we de Cliffs bereiken – komen we langs een schattig plaatsje, Kinvarra.
Daar bij die plas water ligt het en zie je onder andere deze views:
De uitzichten in het dorpje Kirvana….
The Burren
The Burren zijn kalksteenachtige rotsen, grijs en kaal.
Vooral kaal….er groeit helemaal niets op.
Later op de dag zullen we er overheen lopen.
Want…deze rotsen lopen helemaal door tot op het strand.
Maar….zoals gezegd….dat later.
Wij rijden, zeg maar rustig slingeren, de Burren door en op.
Slingeren, ja….maar dat heeft te maken met het bochtenwerk, dat van ons gevergd wordt.
Af en toe gaat het erg stijl en erg smal omhoog, maar ook weer omlaag.
Concentratie is hier een vereiste.
En af en toe probeert de lokale overheid je dan ook nog van dienst te zijn met wegbewijzering:
Nou….degene, die hier in luttele seconden zijn weeg in weet te vinden, is een kanjer.
Wij vertrouwen op TT en onze kaart.
Want ook vandaag blijkt Ierland niet helemaal zuiver op de kaart te staan.
Af en toe is TT weer helemaal van de kaart (en van de weg) en blaat hij aperte onzin uit.
Wil-ie bijvoorbeeld dat we links af gaan waar geen linksaf is.
Wel een afgrond of zo.
En dan na 100 meter ook nog eens durven zeggen: “Probeer om te draaien en ga daarna rechtsaf…!”
Nota bene diezelfde afgrond in..!!!
Nee….dan de kaart, maar…die zijn we nog niet verleerd te lezen.
En dan….komen we bij de Cliffs of Moher.
We zijn niet de enige.
Een parkeerterrein vol met auto’s en autobussen.
Allemaal over die smalle wegen.
En voor de somma van EUR 8 voor een parkeerplekje.
Tel uit je winst.
Maar….dan krijg je ook wel wat, hoor.
Over acht kilometer zie je metershoge rotsen uit de Oceaan omhoog doemen.
Omhoog tot een hoogte van 200 meter.
En daar kun je langs lopen.
Enerzijds kun je over schitterend aangelegde trappen naar het hoogste punt en beschermd achter een stenen muur kijken naar l dit moois.
Anderzijds kun je – tot op zekere lengte – de andere kant bekijken.
Ook beschermd…tot je een bord tegenkomt, waarop je gewaarschuwd wordt om toch vooral dit bord niet te passeren.
Omdat de Cliffs niet betrouwbaar zijn.
Nou…..d’r is d’r natuurlijk niet een, die zich aan dit bord stoort.
Iedereen klimt er overheen en wandelt langs de rand van de Cliffs.
Geen hekje meer om je te beschermen.
Een verkeerde stap, of een duwtje van deze of gene lulhannes en je zweeft met een bloedgang zo’n 200 meter naar beneden….
En….de eerlijkheid gebiedt me te schrijven, dat ik er eigenlijk van overtuigd ben, dat dat toch zeker al eens een keer gebeurd moet zijn.
Maar….genoeg gezwamd….we gaan even met de lezer de Cliffs op.
Voor een indruk…
We gaan naar The Burren en naar de Cliffs of Moher.
Deze staan in alle vakantieliteratuur aangeschreven als een ‘must’ en daar geven we dan ook gehoor aan.
Bovendien….is het niet zo’n lange rit en kunnen we vanmiddag het stadje Galway zelf aan doen.
Daar is traditioneel ook altijd markt op zaterdag.
Na de welbekende douche en het evenzo bekende ontbijt stappen we in de auto en gaan richting Cliffs.
TT (TomTom) heeft de opdracht inmiddels verwerkt en leidt ons weer over de Ierse wegen.
Die overigens steeds smaller en smaller worden.
Dat gaat nog leuk worden vandaag.
Want niet alleen wij rijden over deze smaller wordende wegen.
Voor ons rijden een aantal bussen en al naar de dag zal vorderen, zullen we die uiteraard ook gaan tegen komen.
Dat wordt stuurmanskunst.
Rijdend richting Cliffs en Burren – die we overigens al zullen tegen komen voordat we de Cliffs bereiken – komen we langs een schattig plaatsje, Kinvarra.
Daar bij die plas water ligt het en zie je onder andere deze views:
De uitzichten in het dorpje Kirvana….
The Burren
The Burren zijn kalksteenachtige rotsen, grijs en kaal.
Vooral kaal….er groeit helemaal niets op.
Later op de dag zullen we er overheen lopen.
Want…deze rotsen lopen helemaal door tot op het strand.
Maar….zoals gezegd….dat later.
Wij rijden, zeg maar rustig slingeren, de Burren door en op.
Slingeren, ja….maar dat heeft te maken met het bochtenwerk, dat van ons gevergd wordt.
Af en toe gaat het erg stijl en erg smal omhoog, maar ook weer omlaag.
Concentratie is hier een vereiste.
En af en toe probeert de lokale overheid je dan ook nog van dienst te zijn met wegbewijzering:
Nou….degene, die hier in luttele seconden zijn weeg in weet te vinden, is een kanjer.
Wij vertrouwen op TT en onze kaart.
Want ook vandaag blijkt Ierland niet helemaal zuiver op de kaart te staan.
Af en toe is TT weer helemaal van de kaart (en van de weg) en blaat hij aperte onzin uit.
Wil-ie bijvoorbeeld dat we links af gaan waar geen linksaf is.
Wel een afgrond of zo.
En dan na 100 meter ook nog eens durven zeggen: “Probeer om te draaien en ga daarna rechtsaf…!”
Nota bene diezelfde afgrond in..!!!
Nee….dan de kaart, maar…die zijn we nog niet verleerd te lezen.
En dan….komen we bij de Cliffs of Moher.
We zijn niet de enige.
Een parkeerterrein vol met auto’s en autobussen.
Allemaal over die smalle wegen.
En voor de somma van EUR 8 voor een parkeerplekje.
Tel uit je winst.
Maar….dan krijg je ook wel wat, hoor.
Over acht kilometer zie je metershoge rotsen uit de Oceaan omhoog doemen.
Omhoog tot een hoogte van 200 meter.
En daar kun je langs lopen.
Enerzijds kun je over schitterend aangelegde trappen naar het hoogste punt en beschermd achter een stenen muur kijken naar l dit moois.
Anderzijds kun je – tot op zekere lengte – de andere kant bekijken.
Ook beschermd…tot je een bord tegenkomt, waarop je gewaarschuwd wordt om toch vooral dit bord niet te passeren.
Omdat de Cliffs niet betrouwbaar zijn.
Nou…..d’r is d’r natuurlijk niet een, die zich aan dit bord stoort.
Iedereen klimt er overheen en wandelt langs de rand van de Cliffs.
Geen hekje meer om je te beschermen.
Een verkeerde stap, of een duwtje van deze of gene lulhannes en je zweeft met een bloedgang zo’n 200 meter naar beneden….
En….de eerlijkheid gebiedt me te schrijven, dat ik er eigenlijk van overtuigd ben, dat dat toch zeker al eens een keer gebeurd moet zijn.
Maar….genoeg gezwamd….we gaan even met de lezer de Cliffs op.
Voor een indruk…
Hier staan we dus aan de rand van het onbeschermde stuk en kijken naar de beschermde Cliff (die met die trap en die muur)
Langs het randje……
En…. natuurlijk liet Hanny d’r zakdoek uit d’r handen waaien…
Da’s eeuwig zonde, want zo’n (papieren) zakdoen kun je meerdere keren gebruiken…die moest terug….maar ik laat de lezer in het ongewisse of dat werkelijk gelukt is…..
De Cliffs of Moher zijn inderdaad een must voor de bezoeker.
Geeft je echt weer even het gevoel, hoe klein je bent.
En hoe gemakkelijk regels overtreden worden.
Ook wij……hebben gezondigd.
En zijn over dat hek geklommen om dat “gevoel” te krijgen er bij te horen.
Wij waren daar..!!
En hebben “on the edge” gelopen.
Daar gaan we vanavond op drinken.
Nou….zometeen al, maar dan met een Colaatje, wat we terplekke kopen.
We gaan door….terug.
Naar Galway en dwars door The Burren.
We kiezen een fabelachtig smalle kustweg en komen dan bij The Burren.
Uitgesleten kalkzandsteen, waar je voorzichtig je weg overheen kunt vinden.
Om uiteindelijk de kustlijn te bereiken.
En zo zijn we er gekomen…
Toch bieden de rotsen nog mogelijkheden voor leven.
Er groeit nog van alles plantaardigs tussen.
We gaan weer verder.
Naar Galway.
Even tanken onderweg….dat gaat overigens best leuk hier.
De liter benzine kost hier EUR 1,31.
En in Nederland kenden we nog prijzen van EUR 1,69 toen we weggingen.
We zitten dus eigenlijk gewoon onze dinertjes te verdienen tijdens het tanken, maar…dit terzijde.
In Galway aangekomen, parkeren we de auto langs de haven en betalen grif onze parkeergelden (net zo duur als Noordwijk…).
Maar…niet betalen betekent een wielklem.
En onze buurman heeft ervaring.
Die zit naast zijn auto met vrouw en kind te balen als een stekker.
Wij wandelen het dorp in en gaan op zoek naar het centrum.
En dat hebben ze in Galway.
Een wandelpromenade waar van alles gebeurd.
Het barst er werkelijk van de straatartiesten, die allemaal proberen toch nog een zakcentje bij
te verdienen.
Veel muziek, jongleurs, panfluiters etc. etc.
Een lust voor het oog.
Het leeft…
Hier gaan we ook vanavond naar toe.
Want de reisliteratuur meldt, dat we voor traditionele Ierse muziek naar de oudste en meest bekende pub van Galway: the Quay Bar in Quay Street moeten.
Dat gaan we vanavond dan ook doen.
Eerst maar naar het hotel voor de borrel en misschien een klein tukkie.
Daarna weer terug met de auto, want het centrum ligt 5 kilometer verderop.
Parkeergarages zat en dan naar The Quay.
Waar we ook gaan eten.
Hanny kiest voor de (gerookte) zalmsalade en Herman gaat voor Chef’s roast of the day: lamb.
Voor weinig geld een heerlijke maaltijd.
Als we betalen, vragen we of er vanavond nog muziek is.
“Oh, today is Saturday. Then there is no music.”
Wel gloeienduh, gloeienduh…..
Maar even later komt de ober weer naar ons tafeltje en verwijst ons naar een bar met traditionele Iersde muziek iets verderop.
Wij er naar toe.
En we moesten ons echt door de mensenmassa heen wringen.
Ontzettend veel publiek, vanavond op de straat.
We gaan de bar binnen en inderdaad….traditionele muziek.
Uit de luidsprekers, die in verbinding staan met…..een CD-speler.
Herman heeft ’t gehad.
En erkent, dat er in die 13 jaar wel erg veel veranderd is.
Bandparodisten en CD-spelers hebben de macht over genomen.
Echt Ierse muziek hebben we nog niet getroffen.
Waar staat dit land over nog eens 13 jaar..???
We gaan terug naar het hotel.Voor een borrel.
En muziek.
Covers van de 80’ger jaren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten