We hebben de wekker gesteld, want….we willen toch wel wat ontbijten aan boord.
Om 05:15 uur loopt-ie af en gaan we douchen.
Goeie douche….daar kan menig hotelier nog een voorbeeld aan nemen.
En dan naar Dek 7 voor het ontbijt.
De boot blijkt al aangemeerd in Harwich.
Daar hebben we toch mooi niets van gemerkt.
Heerlijk croissantje, geroosterd brood, scrammbled egg, spek etc. etc.
Je kunt ’t zo Engels maken als je wilt, maar daar beginnen we nog maar niet aan.
Dan moet je denken aan tomatenketchup, witte bonen, champignons, etc. etc.
Om 06:15 uur de spullen uit de hut opgehaald en naar de auto.
En om exact 06:30 uur mogen we van boord.
Niet dat we de eersten zijn….alle vrachtwagens zijn al weg.
Die genieten kennelijk voorrang.
We zijn wel een van de eersten.
En moeten onze weg naar Engeland zien te vinden.
En LINKS rijden..!!!!!
De TomTom doet ’t hier nog niet.
Kan geen satelliet vinden en dus maar even geparkeerd.
En jawel….we krijgen onze route voorgeschoteld.
Op pad, dus.
Door glooiend Engeland.
Waar het nog vroeg is en we bijna niemand op onze weg treffen.
Een uurtje later wordt ’t drukker op de weg.En rond Londen – we moeten daar onderdoor – staan we regelmatig vast.
In de file.
Da’s ook hier heel gewoon.
Na Londen – ’t is dan ongeveer 10:30 uur – wordt ’t rustiger op de weg.
Kunnen we tanken en op zoek naar een ATM.
Om te pinnen.
Nou….dat valt niet mee.
Welk benzinestation we ook proberen….onze pasjes worden niet herkend.
En we hebben niet een pond of pennie op zak.
Nou kun je overal wel met je pin betalen….ook kleine bedragen, maar helemaal geen sous in de portemonnee geeft ook geen rustig gevoel.
Dat merken we bij Cardiff.Daar moeten we over een brug, waar je tol moet betalen.
We hebben nog 10 Euro’s, en die worden gelukkig geaccepteerd.
Door naar Haverfordwest, waar we een kamer geboekt hebben in het Pembroke House Hotel.
Niet groots…doet eigenlijk alleen maar denken aan Fawlty Towers, want ’t is een kruip- en sluip door met allemaal deuren en trapjes en redelijk oud.
Maar wel schoon.
En we worden buitengewoon vriendelijk ontvangen.
De auto staat achter het hotel geparkeerd.
Die heeft er vandaag ruim 500 kilometer opzitten.
En zijn best gedaan natuurlijk voor een flinke slok ongelood.
Hij mag vanavond blijven staan.
Wij gaan lopend op weg naar het centrum.
Maar….. wat een saaie boel, is ‘t hier.
En wat een mode…!
Ze lopen hier echt nog 15 jaar achter…
De kleren, waar ze hier in lopen, zijn bij ons vijftien jaar geleden al afgezworen.
En ze kijken ook niet zo vrolijk.
Het centrum van Haverfordwest zijn we snel door.
Hier is niet veel te zien.
We treffen ook niet echt een uitnodigend cafe.
Hoewel…in eentje drinken we een diet Coke en een Forster biertje.
Maar een restaurant voor vanavond..?
Dat treffen we niet echt.
Waar gaan we eten..?
In het hotel bekijken we de folders van de omgeving, maar komen daar ook niet veel tegen.
In Fishguard – waar we morgen weer aan boord gaan voor de oversteek naar Ierland – is kennelijk een hotel en een restaurant.
Meer komen we er op de folder niet tegen.
We besluiten ons geluk daarom maar in het centrum van Haverfordwest te gaan beproeven.
Nou…..daar vinden we een beetje aansprekend hotel/restaurant.
En als we binnenstappen…..zijn we de enige..!!!
Nou ja….denken we….aan aandacht zal het ons niet ontbreken.
We gaan zitten en eten vooraf groentesoep, zoals we die thuis ook gemaakt zouden kunnen hebben.
En door twee dames geserveerd…..jawel….de we hebben het over de soep…
Als hoofdgerecht kozen we voor Sirloin…gegrilld….en die kregen we ook.
Een mooi stukje vlees, maar…..de man in de keuken – ik krijg het woord kok even niet uit de strot – gebruikt nog geen korrel zout en van een sausje heeft hij helemaal nog nooit gehoord.
We doen er dus van alles aan om het stukje vlees nog enige smaak te geven.
De sperziebonen waren ook verknald….de worteltjes hebben we laten liggen en de bloemkool vond de weg naar de maag van Hanny.
Nee….echt indruk heeft Engeland tot nu toe nog niet gemaakt.
Zeker op culinair gebied niet…want koken kunnen ze voor geen meter.
We gaan terug naar het hotel….en lopen door het centrum van Haverfordwest.
Totaal verlaten.
We kunnen die Engelsen achter de ramen horen denken: “Wat zijn dat voor dwazen, die hier door onze straten lopen..?”
En geef ze eens ongelijk.
Alles is totaal verlaten.
Bij het hotel aangekomen, besluiten we een blik in de bar te werpen.
In de kelder, is-t-ie….
En ’t lijkt verdraaid wel gezellig.
We nemen een borrel en daar laten we het bij.
Je moet tenslotte ook niet overdrijven.
En na wat wij gewend waren in dit dorp, is het natuurlijk al gauw gezellig.
We kruipen in bed.
Met een eigen borrel.
En die gaat er krakend en piepend – wat ’n bed, zeg… - in.
Om 05:15 uur loopt-ie af en gaan we douchen.
Goeie douche….daar kan menig hotelier nog een voorbeeld aan nemen.
En dan naar Dek 7 voor het ontbijt.
De boot blijkt al aangemeerd in Harwich.
Daar hebben we toch mooi niets van gemerkt.
Heerlijk croissantje, geroosterd brood, scrammbled egg, spek etc. etc.
Je kunt ’t zo Engels maken als je wilt, maar daar beginnen we nog maar niet aan.
Dan moet je denken aan tomatenketchup, witte bonen, champignons, etc. etc.
Om 06:15 uur de spullen uit de hut opgehaald en naar de auto.
En om exact 06:30 uur mogen we van boord.
Niet dat we de eersten zijn….alle vrachtwagens zijn al weg.
Die genieten kennelijk voorrang.
We zijn wel een van de eersten.
En moeten onze weg naar Engeland zien te vinden.
En LINKS rijden..!!!!!
De TomTom doet ’t hier nog niet.
Kan geen satelliet vinden en dus maar even geparkeerd.
En jawel….we krijgen onze route voorgeschoteld.
Op pad, dus.
Door glooiend Engeland.
Waar het nog vroeg is en we bijna niemand op onze weg treffen.
Een uurtje later wordt ’t drukker op de weg.En rond Londen – we moeten daar onderdoor – staan we regelmatig vast.
In de file.
Da’s ook hier heel gewoon.
Na Londen – ’t is dan ongeveer 10:30 uur – wordt ’t rustiger op de weg.
Kunnen we tanken en op zoek naar een ATM.
Om te pinnen.
Nou….dat valt niet mee.
Welk benzinestation we ook proberen….onze pasjes worden niet herkend.
En we hebben niet een pond of pennie op zak.
Nou kun je overal wel met je pin betalen….ook kleine bedragen, maar helemaal geen sous in de portemonnee geeft ook geen rustig gevoel.
Dat merken we bij Cardiff.Daar moeten we over een brug, waar je tol moet betalen.
We hebben nog 10 Euro’s, en die worden gelukkig geaccepteerd.
Door naar Haverfordwest, waar we een kamer geboekt hebben in het Pembroke House Hotel.
Niet groots…doet eigenlijk alleen maar denken aan Fawlty Towers, want ’t is een kruip- en sluip door met allemaal deuren en trapjes en redelijk oud.
Maar wel schoon.
En we worden buitengewoon vriendelijk ontvangen.
De auto staat achter het hotel geparkeerd.
Die heeft er vandaag ruim 500 kilometer opzitten.En zijn best gedaan natuurlijk voor een flinke slok ongelood.
Hij mag vanavond blijven staan.
Wij gaan lopend op weg naar het centrum.
Maar….. wat een saaie boel, is ‘t hier.
En wat een mode…!
Ze lopen hier echt nog 15 jaar achter…
De kleren, waar ze hier in lopen, zijn bij ons vijftien jaar geleden al afgezworen.
En ze kijken ook niet zo vrolijk.
Het centrum van Haverfordwest zijn we snel door.
Hier is niet veel te zien.
We treffen ook niet echt een uitnodigend cafe.
Hoewel…in eentje drinken we een diet Coke en een Forster biertje.
Maar een restaurant voor vanavond..?
Dat treffen we niet echt.
Waar gaan we eten..?
In het hotel bekijken we de folders van de omgeving, maar komen daar ook niet veel tegen.
In Fishguard – waar we morgen weer aan boord gaan voor de oversteek naar Ierland – is kennelijk een hotel en een restaurant.
Meer komen we er op de folder niet tegen.
We besluiten ons geluk daarom maar in het centrum van Haverfordwest te gaan beproeven.
Nou…..daar vinden we een beetje aansprekend hotel/restaurant.
En als we binnenstappen…..zijn we de enige..!!!
Nou ja….denken we….aan aandacht zal het ons niet ontbreken.
We gaan zitten en eten vooraf groentesoep, zoals we die thuis ook gemaakt zouden kunnen hebben.
En door twee dames geserveerd…..jawel….de we hebben het over de soep…
Als hoofdgerecht kozen we voor Sirloin…gegrilld….en die kregen we ook.
Een mooi stukje vlees, maar…..de man in de keuken – ik krijg het woord kok even niet uit de strot – gebruikt nog geen korrel zout en van een sausje heeft hij helemaal nog nooit gehoord.
We doen er dus van alles aan om het stukje vlees nog enige smaak te geven.
De sperziebonen waren ook verknald….de worteltjes hebben we laten liggen en de bloemkool vond de weg naar de maag van Hanny.
Nee….echt indruk heeft Engeland tot nu toe nog niet gemaakt.
Zeker op culinair gebied niet…want koken kunnen ze voor geen meter.
We gaan terug naar het hotel….en lopen door het centrum van Haverfordwest.
Totaal verlaten.
We kunnen die Engelsen achter de ramen horen denken: “Wat zijn dat voor dwazen, die hier door onze straten lopen..?”
En geef ze eens ongelijk.
Alles is totaal verlaten.
Bij het hotel aangekomen, besluiten we een blik in de bar te werpen.
In de kelder, is-t-ie….
En ’t lijkt verdraaid wel gezellig.
We nemen een borrel en daar laten we het bij.
Je moet tenslotte ook niet overdrijven.
En na wat wij gewend waren in dit dorp, is het natuurlijk al gauw gezellig.
We kruipen in bed.
Met een eigen borrel.
En die gaat er krakend en piepend – wat ’n bed, zeg… - in.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten