We gaan douchen en op naar ons inmiddels traditioneel Iers ontbijt.
En dan op pad.
’t Regent, maar…..of het enige naam mag hebben..?
Naarmate we vorderen wordt het droger.
De tocht staat vandaag in het teken van County Donegal, maar dan met name de kuststreek en de hoogste Cliff van Europa, de Sleave League.
Spectaculair vanwege zijn hoogte, maar ook de kleuren.
Als we in Killybegs komen, is het al droog.
En zijn we in de grootste havenstad van Ierland.
We wandelen door de haven en het plaatsje met het jasje bij de hand.
Maar….dat blijken we niet nodig te hebben.
Het dorp biedt verder weinig spectaculairs en dus….juist….rijden we verder.
Naar Slieve League tussen Carrick en Teelin.
Voor ons begint de klim naar de Slieve League bij Teelin.
En ook dit ziet er weer fraai uit.
’t Is ook nog eens laag water en dus liggen de bootjes – we zien er juist enkelen – droog liggen.
We kiezen voor de weg naar Teelin Pier en denken vandaar dan naar Slieve League door te kunnen rijden.
Maar….niets is minder waar.
Doodlopend…en geen kip te zien.
Wat bootjes aangemeerd, maar dat is het dan ook wel.
Terug dus.
Tot we een klein bordje “Cliffs” zien.
Laten we dat eens volgen.
Klimmen, klimmen en soms best stijl en nauw.
Tot we bij een parkeerterreintje komen.
We zien hier wat mensen hun auto parkeren en wij denken dat ook te moeten doen.
Tot….we een bord zien, dat de doorgang voor campers is verboden.
Dus niet voor onze Picasso.
Naar boven dus….en achteraf zijn we helemaal niet rouwig om het feit, dat we de Picasso het werk laten doen.
Bovenop vinden we namelijk een fantastisch parkeerplekje en heeft ons dit een paar keer een procent of 20 klimmen bespaard.
Goeie keus, dus….
We zijn onder de indruk en zetten hier een Iers CD’tje bij op.
En dat zullen we weten…de CD blijkt namelijk de speler niet meer te willen verlaten.
En voor de rest van de vakantie…..zitten we dus aan deze Ierse muziek vast..!!!!
En die andere CD…..nee….die kunnen we niet luisteren.Dat wordt een bezoekje aan de dealer bij terugkomst…!
Over een smal weggetje gaan we weer naar beneden.
En echt….als je hier iemand tegen komt….moet je onderhandelen…
We komen langs plaatsjes als Ardarra…pittoresk.
We zijn weer op de terugweg naar Donegal.
En rijden over smalle tweestrookswegen, die behoorlijk stijgen en dalen, maar vooral kronkelen.
Uitzicht, nihil dus…
En we rijden achter een bus uit Schotland aan.
De chauffeur verstaat zijn vak.
Slingert de wagen met een gemiddelde van toch zo’n 80 kilometer over de weg.
Inhalen is dus helemaal niet nodig.
Tot hij op enig moment op de remmen gaat.
En naar rechts (!) uitwijkt om een ezel – die op de weg liep - heen te rijden, die hij direct klem rijdt.
Vlak voor een hek.
De chauffeur springt uit de bus en jaagt de ezel het hek door.
Waarna hij het hek keurig dichtslaat en met de ketting afsluit.
Klasse…
We kunnen door.
Terug in Donegal ligt het bij hotel op het randje van grijs.
Met andere woorden….het kan gaan regenen.
Maar toch….verkiezen we het terras.
Waar we het een half uur uit kunnen houden, voordat de eerste druppels ons deel worden.
Teveel om te blijven zitten, dus naar binnen.
En net zijn we binnen of…..het wordt weer droog.
Maar….we zitten en blijven nu zitten.
’s Avonds in de bar van het hotel krijgen we een optreden van twee Ieren, die naast de fluit, accordeon en viool ook de Uillean Pipes laten horen.
Een soort doedelzak, maar dan niet met blaasgedeelte.
De pipes bind je met een soort pomp onder je arm, waarna je de lucht door de zak blaast.
En met veel, heel veel volume.
Echt schitterend om te horen.
Bovendien….krijgen we flatdance.
Twee kinderen van een jaar of 10 dansen de vonken van de vloer.
Je begrijpt, dat we deze avond kostelijk vermaakt werden en weer met traditionele Ierse muziek.
Donegal kan niet stuk..!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten