Zaterdag, 26 juli 2008

Vandaag staat een korte, maar interessante rit op het programma.
We gaan naar The Burren en naar de Cliffs of Moher.
Deze staan in alle vakantieliteratuur aangeschreven als een ‘must’ en daar geven we dan ook gehoor aan.
Bovendien….is het niet zo’n lange rit en kunnen we vanmiddag het stadje Galway zelf aan doen.
Daar is traditioneel ook altijd markt op zaterdag.

Na de welbekende douche en het evenzo bekende ontbijt stappen we in de auto en gaan richting Cliffs.
TT (TomTom) heeft de opdracht inmiddels verwerkt en leidt ons weer over de Ierse wegen.
Die overigens steeds smaller en smaller worden.
Dat gaat nog leuk worden vandaag.
Want niet alleen wij rijden over deze smaller wordende wegen.
Voor ons rijden een aantal bussen en al naar de dag zal vorderen, zullen we die uiteraard ook gaan tegen komen.
Dat wordt stuurmanskunst.

Rijdend richting Cliffs en Burren – die we overigens al zullen tegen komen voordat we de Cliffs bereiken – komen we langs een schattig plaatsje, Kinvarra.

Daar bij die plas water ligt het en zie je onder andere deze views:
De uitzichten in het dorpje Kirvana….
The Burren
The Burren zijn kalksteenachtige rotsen, grijs en kaal.
Vooral kaal….er groeit helemaal niets op.
Later op de dag zullen we er overheen lopen.
Want…deze rotsen lopen helemaal door tot op het strand.
Maar….zoals gezegd….dat later.
Wij rijden, zeg maar rustig slingeren, de Burren door en op.
Slingeren, ja….maar dat heeft te maken met het bochtenwerk, dat van ons gevergd wordt.
Af en toe gaat het erg stijl en erg smal omhoog, maar ook weer omlaag.
Concentratie is hier een vereiste.
En af en toe probeert de lokale overheid je dan ook nog van dienst te zijn met wegbewijzering:

Nou….degene, die hier in luttele seconden zijn weeg in weet te vinden, is een kanjer.
Wij vertrouwen op TT en onze kaart.
Want ook vandaag blijkt Ierland niet helemaal zuiver op de kaart te staan.
Af en toe is TT weer helemaal van de kaart (en van de weg) en blaat hij aperte onzin uit.
Wil-ie bijvoorbeeld dat we links af gaan waar geen linksaf is.
Wel een afgrond of zo.
En dan na 100 meter ook nog eens durven zeggen: “Probeer om te draaien en ga daarna rechtsaf…!”
Nota bene diezelfde afgrond in..!!!
Nee….dan de kaart, maar…die zijn we nog niet verleerd te lezen.

En dan….komen we bij de Cliffs of Moher.
We zijn niet de enige.
Een parkeerterrein vol met auto’s en autobussen.
Allemaal over die smalle wegen.
En voor de somma van EUR 8 voor een parkeerplekje.
Tel uit je winst.
Maar….dan krijg je ook wel wat, hoor.
Over acht kilometer zie je metershoge rotsen uit de Oceaan omhoog doemen.
Omhoog tot een hoogte van 200 meter.
En daar kun je langs lopen.
Enerzijds kun je over schitterend aangelegde trappen naar het hoogste punt en beschermd achter een stenen muur kijken naar l dit moois.
Anderzijds kun je – tot op zekere lengte – de andere kant bekijken.
Ook beschermd…tot je een bord tegenkomt, waarop je gewaarschuwd wordt om toch vooral dit bord niet te passeren.
Omdat de Cliffs niet betrouwbaar zijn.
Nou…..d’r is d’r natuurlijk niet een, die zich aan dit bord stoort.
Iedereen klimt er overheen en wandelt langs de rand van de Cliffs.
Geen hekje meer om je te beschermen.
Een verkeerde stap, of een duwtje van deze of gene lulhannes en je zweeft met een bloedgang zo’n 200 meter naar beneden….
En….de eerlijkheid gebiedt me te schrijven, dat ik er eigenlijk van overtuigd ben, dat dat toch zeker al eens een keer gebeurd moet zijn.
Maar….genoeg gezwamd….we gaan even met de lezer de Cliffs op.
Voor een indruk…

Hier staan we dus aan de rand van het onbeschermde stuk en kijken naar de beschermde Cliff (die met die trap en die muur)

Langs het randje……
En…. natuurlijk liet Hanny d’r zakdoek uit d’r handen waaien…
Da’s eeuwig zonde, want zo’n (papieren) zakdoen kun je meerdere keren gebruiken…die moest terug….maar ik laat de lezer in het ongewisse of dat werkelijk gelukt is…..

De Cliffs of Moher zijn inderdaad een must voor de bezoeker.
Geeft je echt weer even het gevoel, hoe klein je bent.
En hoe gemakkelijk regels overtreden worden.
Ook wij……hebben gezondigd.
En zijn over dat hek geklommen om dat “gevoel” te krijgen er bij te horen.
Wij waren daar..!!
En hebben “on the edge” gelopen.
Daar gaan we vanavond op drinken.
Nou….zometeen al, maar dan met een Colaatje, wat we terplekke kopen.

We gaan door….terug.
Naar Galway en dwars door The Burren.
We kiezen een fabelachtig smalle kustweg en komen dan bij The Burren.
Uitgesleten kalkzandsteen, waar je voorzichtig je weg overheen kunt vinden.
Om uiteindelijk de kustlijn te bereiken.

En zo zijn we er gekomen…
Toch bieden de rotsen nog mogelijkheden voor leven.
Er groeit nog van alles plantaardigs tussen.


We gaan weer verder.
Naar Galway.
Even tanken onderweg….dat gaat overigens best leuk hier.
De liter benzine kost hier EUR 1,31.
En in Nederland kenden we nog prijzen van EUR 1,69 toen we weggingen.
We zitten dus eigenlijk gewoon onze dinertjes te verdienen tijdens het tanken, maar…dit terzijde.

In Galway aangekomen, parkeren we de auto langs de haven en betalen grif onze parkeergelden (net zo duur als Noordwijk…).
Maar…niet betalen betekent een wielklem.
En onze buurman heeft ervaring.
Die zit naast zijn auto met vrouw en kind te balen als een stekker.

Wij wandelen het dorp in en gaan op zoek naar het centrum.
En dat hebben ze in Galway.
Een wandelpromenade waar van alles gebeurd.
Het barst er werkelijk van de straatartiesten, die allemaal proberen toch nog een zakcentje bij
te verdienen.
Veel muziek, jongleurs, panfluiters etc. etc.
Een lust voor het oog.
Het leeft…

Hier gaan we ook vanavond naar toe.
Want de reisliteratuur meldt, dat we voor traditionele Ierse muziek naar de oudste en meest bekende pub van Galway: the Quay Bar in Quay Street moeten.
Dat gaan we vanavond dan ook doen.
Eerst maar naar het hotel voor de borrel en misschien een klein tukkie.

Daarna weer terug met de auto, want het centrum ligt 5 kilometer verderop.
Parkeergarages zat en dan naar The Quay.
Waar we ook gaan eten.
Hanny kiest voor de (gerookte) zalmsalade en Herman gaat voor Chef’s roast of the day: lamb.
Voor weinig geld een heerlijke maaltijd.
Als we betalen, vragen we of er vanavond nog muziek is.
“Oh, today is Saturday. Then there is no music.”
Wel gloeienduh, gloeienduh…..
Maar even later komt de ober weer naar ons tafeltje en verwijst ons naar een bar met traditionele Iersde muziek iets verderop.
Wij er naar toe.
En we moesten ons echt door de mensenmassa heen wringen.
Ontzettend veel publiek, vanavond op de straat.
We gaan de bar binnen en inderdaad….traditionele muziek.
Uit de luidsprekers, die in verbinding staan met…..een CD-speler.
Herman heeft ’t gehad.
En erkent, dat er in die 13 jaar wel erg veel veranderd is.
Bandparodisten en CD-spelers hebben de macht over genomen.
Echt Ierse muziek hebben we nog niet getroffen.
Waar staat dit land over nog eens 13 jaar..???

We gaan terug naar het hotel.Voor een borrel.
En muziek.
Covers van de 80’ger jaren.

Woensdag, 23 juli 2008

‘t Is droog.
Bewolkt.
En druk op de weg voor onze kamer.
Ze “stekkeren” hier met doodsverachting de heuvel af het dorp in.
En voor ons lijkt het wel of we op het circuit van Zandvoort zitten.
Ze gaan hier al vroeg naar hun werk….dus zijn we vandaag vroeg wakker.
Dat kan geen kwaad.
Want vandaat is de oversteek.

Vandaag is de dag: IRELAND….HERE WE COME.
Het Ierse avontuur gaan beginnen.
Maar dan wel met een Engels ontbijt.
Hanny heeft ervaring en waarschuwde me al om me hier niet te veel van voor te stellen.
Maar…eerlijk is eerlijk….ze hebben hun best gedaan.Lekker gescrammbled ei, heerlijke bakbacon (geen spek..!) er bij, champignons, tomaat, aardappel en koffie/thee.
Nee… chapeau.

Dan uitchecken en op pad.
WE besluiten nog even wat van Wales te gaan zien en maken een omweg over het eiland.
En zien een fraai stukje Engeland/Wales aan ons voorbij gaan.
Dat doet ons Haverfordwest vergeten.

In Fishguard komen we rond 10:00 uur aan….ruim op tijd dus.
En kunnen daar tijdens het wachten nog even genieten van een koffie/thee.
Juist op dat moment begint de zon een gevecht met de wolken en wint.
En als we aan boord stappen, is het zelfs warm.

Vijf minuten voor half twaalf – ze zijn te vroeg – varen we af.
Voor een oversteek van bijna 2 uur.
Dan arriveren we in Rosslare.
Onderweg maakt de zon weer plaats voor wolken.
En lijkt het weer somber te worden.

We ontschepen voorspoedig in Rosslare en gaan op pad.
Onderweg komen we door Waterford.
Daar is Herman zo’n dertien jaar geleden eens geweest voor een onderzoek.
Maar hij herkent daar verrekt weinig.
Okay….de havenkade….maar van een haven is geen sprake meer.
Geen kranen meer om coasters te lossen.
Geen coasters dus meer.
Alleen plezierbootjes.
Het centrum van Waterford is gezellig.
Mooie wandelgebieden, mooie winkels en we duiken nog een pub in voor koffie/thee.

Dan verder naar onze bestemming in Cork.
Waar we rond 18:00 uur aankomen.
En onze TT (TomTom) ons precies voor de deur van het hotel afzet.
Dat ligt op de eerste verdieping.
Trap op, dus…en geen lift.
K….koffers…!!

We krijgen kamer 320 toegewezen…en die doet niet veel onder voor die, die we in Haverfordwest (Wales) gewend waren.
Ook hier kraken de vloeren, het bed, het meubilair.
Ook hier sluip-door-kruip-door.
Deurtje hier, trapje daar, stukje vals-plat.

En onze kamer….berekend op drie personen.
Die derde persoon is niet blij….het bed kent een ongelofelijke kuil.
De electriciteit….werkt op een plastic card, die aan de sleutelbos zit.
Die moet je in een apparaat aan de muur steken om verzekerd te zijn van electriciteit.
Je weet dus altijd, waar je sleutels zijn.

Lang genoeg geweest, hier.
We gaan wat eten.
In Paul Street vind je de meeste en beste eetgelegenheden.En wij belanden bij AMIKUS.
Een jongerentent, waar je fantastisch kunt eten.
Fantasierijk ook.
Herman kiest voor lam met chorizo en Griekse salade. en krijgt een kompleet steiger voor zich neergezet.
Maar….wel smullen.

Hanny kiest voor de visschotel en krijgt een bord vol met allerlei lekkernijen.
Ja…echt smullen….hier kunnen die Welshmen nog wat van leren..!!!

Dan nog even lopen door het dorp op zoek naar een pub met onvervalste Ierse muziek.

Maar….nowhere..!!!!
Niet te vinden.
Teleurgesteld druipen we af naar ons hotel.Daar draaiden ze vanmiddag tenminste nog een CD van de Dubliners.
Maar…..ook hier is het ijzig stil.
Met nog een klant bemensen we de bar.
Dat wordt helemaal niks vandaag…..
We gaan naar bed.
Met een neut, natuurlijk.

Dinsdag, 22 juli 2008

We hebben de wekker gesteld, want….we willen toch wel wat ontbijten aan boord.
Om 05:15 uur loopt-ie af en gaan we douchen.
Goeie douche….daar kan menig hotelier nog een voorbeeld aan nemen.
En dan naar Dek 7 voor het ontbijt.

De boot blijkt al aangemeerd in Harwich.
Daar hebben we toch mooi niets van gemerkt.

Heerlijk croissantje, geroosterd brood, scrammbled egg, spek etc. etc.
Je kunt ’t zo Engels maken als je wilt, maar daar beginnen we nog maar niet aan.
Dan moet je denken aan tomatenketchup, witte bonen, champignons, etc. etc.

Om 06:15 uur de spullen uit de hut opgehaald en naar de auto.
En om exact 06:30 uur mogen we van boord.
Niet dat we de eersten zijn….alle vrachtwagens zijn al weg.
Die genieten kennelijk voorrang.

We zijn wel een van de eersten.
En moeten onze weg naar Engeland zien te vinden.
En LINKS rijden..!!!!!

De TomTom doet ’t hier nog niet.
Kan geen satelliet vinden en dus maar even geparkeerd.
En jawel….we krijgen onze route voorgeschoteld.
Op pad, dus.

Door glooiend Engeland.
Waar het nog vroeg is en we bijna niemand op onze weg treffen.
Een uurtje later wordt ’t drukker op de weg.En rond Londen – we moeten daar onderdoor – staan we regelmatig vast.
In de file.
Da’s ook hier heel gewoon.

Na Londen – ’t is dan ongeveer 10:30 uur – wordt ’t rustiger op de weg.
Kunnen we tanken en op zoek naar een ATM.
Om te pinnen.
Nou….dat valt niet mee.
Welk benzinestation we ook proberen….onze pasjes worden niet herkend.
En we hebben niet een pond of pennie op zak.
Nou kun je overal wel met je pin betalen….ook kleine bedragen, maar helemaal geen sous in de portemonnee geeft ook geen rustig gevoel.
Dat merken we bij Cardiff.Daar moeten we over een brug, waar je tol moet betalen.
We hebben nog 10 Euro’s, en die worden gelukkig geaccepteerd.

Door naar Haverfordwest, waar we een kamer geboekt hebben in het Pembroke House Hotel.
Niet groots…doet eigenlijk alleen maar denken aan Fawlty Towers, want ’t is een kruip- en sluip door met allemaal deuren en trapjes en redelijk oud.
Maar wel schoon.
En we worden buitengewoon vriendelijk ontvangen.

De auto staat achter het hotel geparkeerd.
Die heeft er vandaag ruim 500 kilometer opzitten.
En zijn best gedaan natuurlijk voor een flinke slok ongelood.
Hij mag vanavond blijven staan.
Wij gaan lopend op weg naar het centrum.
Maar….. wat een saaie boel, is ‘t hier.
En wat een mode…!
Ze lopen hier echt nog 15 jaar achter…
De kleren, waar ze hier in lopen, zijn bij ons vijftien jaar geleden al afgezworen.
En ze kijken ook niet zo vrolijk.
Het centrum van Haverfordwest zijn we snel door.
Hier is niet veel te zien.
We treffen ook niet echt een uitnodigend cafe.
Hoewel…in eentje drinken we een diet Coke en een Forster biertje.

Maar een restaurant voor vanavond..?
Dat treffen we niet echt.
Waar gaan we eten..?

In het hotel bekijken we de folders van de omgeving, maar komen daar ook niet veel tegen.
In Fishguard – waar we morgen weer aan boord gaan voor de oversteek naar Ierland – is kennelijk een hotel en een restaurant.
Meer komen we er op de folder niet tegen.

We besluiten ons geluk daarom maar in het centrum van Haverfordwest te gaan beproeven.

Nou…..daar vinden we een beetje aansprekend hotel/restaurant.
En als we binnenstappen…..zijn we de enige..!!!
Nou ja….denken we….aan aandacht zal het ons niet ontbreken.

We gaan zitten en eten vooraf groentesoep, zoals we die thuis ook gemaakt zouden kunnen hebben.
En door twee dames geserveerd…..jawel….de we hebben het over de soep…
Als hoofdgerecht kozen we voor Sirloin…gegrilld….en die kregen we ook.
Een mooi stukje vlees, maar…..de man in de keuken – ik krijg het woord kok even niet uit de strot – gebruikt nog geen korrel zout en van een sausje heeft hij helemaal nog nooit gehoord.
We doen er dus van alles aan om het stukje vlees nog enige smaak te geven.
De sperziebonen waren ook verknald….de worteltjes hebben we laten liggen en de bloemkool vond de weg naar de maag van Hanny.
Nee….echt indruk heeft Engeland tot nu toe nog niet gemaakt.
Zeker op culinair gebied niet…want koken kunnen ze voor geen meter.

We gaan terug naar het hotel….en lopen door het centrum van Haverfordwest.
Totaal verlaten.
We kunnen die Engelsen achter de ramen horen denken: “Wat zijn dat voor dwazen, die hier door onze straten lopen..?”
En geef ze eens ongelijk.
Alles is totaal verlaten.
Bij het hotel aangekomen, besluiten we een blik in de bar te werpen.
In de kelder, is-t-ie….
En ’t lijkt verdraaid wel gezellig.
We nemen een borrel en daar laten we het bij.
Je moet tenslotte ook niet overdrijven.
En na wat wij gewend waren in dit dorp, is het natuurlijk al gauw gezellig.

We kruipen in bed.
Met een eigen borrel.
En die gaat er krakend en piepend – wat ’n bed, zeg… - in.

De dag van vertrek

Vandaag, 21 juli stort het in Nederland van de regen.
Daar krijg je niet echt het vakantiegevoel van, toch..?
Maar....even de restjes "strijk" wegwerken.
De koffers inpakken.
En dan vanavond op pad naar Hoek van Holland.
Waar de boot om 22:00 uur het "sop" kiest naar Harwich.
Morgenochtend om 05:00 uur op.
Douchen en dan Engeland oversteken.